Litouw-en oost-waarts

Vrijdag 21 juli. Eerst komen de reiswezens opgewonden langs: we hebben nieuws! Frits heeft van jullie ongeluk gehoord! Ze zijn zo opgewonden dat ze zeer onbeheerst en beweeglijk bij Margrete binnen komen, wat haar flink pijn doet. Ik zie dat en roep dus direct uit: Rustig, niet zo bewegen​, ​dat doet haar pijn​!
 Oh ja, dat hadden we vergeten, maar Frits is toch die grote vriend van vroeger van jullie?! Ja, ja zeker, en hij mag ’t ook wel weten, hij is dat natuurwezen dat zo’n 9 maanden bij ons te gast is geweest. Nou, dank voor jullie nieuwsvoorziening. Graag gedaan! en weg waren ze, weer samen de hort op.

We gingen op weg naar onze volgende bestemming, maar toen we al een eindje gereden hadden en even rust hielden keken we nog ’s op de kaart en raakten we verward. Stond het wel goed aangetekend? De reiswezens voelden blijkbaar onze verwarring: Mogen we uitleg? Wat zoeken jullie hier ? Er is hier niets van wat jullie normaal zoeken, geen stenen of zo hoor! Ze bevestigden wat we eigenlijk al bevroedden, we waren nu al aan het kijken welke route we het handigst konden kiezen, nog verder doorrijden oostwaarts waar nog meer bestemmingen lagen, of eerst een stuk  noordwaarts waar Margrete graag de Kruizenheuvel wilde zien (ik was er al ’s geweest). We kozen voor de kruizenheuvel, even ten noorden van Siauliai. Dit heeft niets met natuurwezens of megalieten te maken, maar is wel wat je zou kunnen zeggen een curieuze plek, en voelde ook wat rustiger waar we de tijd voor konden nemen.
Odilia liet zich ook voelen: Doen jullie wel rustig aan! gisteren is echt te veel en te druk geweest voor Margrete, zelfs het geluid van de zee deed haar pijn in het hoofd. Neem vandaag echt je tijd, en neem voldoende rust, anders is het morgen nog slechter met haar. We vertelden van onze keus, en dankten haar voor de waarschuwing.
Na onze rustpauze lieten de reiswezens weer van zich horen: Weer vergeten! Dat doen jullie met opzet hè om ons te plezieren, toch? Ik: ja leuk toch? Jullie krijgen weer bonuspunten, haha.
Na ons bezoek aan de kruizenheuvel vroeg ik de reiswezens hoe ze dat hadden ervaren: Vermakelijk, er zijn daar veel natuurwezens! Zoals? (ik kon me er niet zo veel bij voorstellen): Nou, kleurwezens (die voor kleuring oftewel stemming zorgen, uiteindelijk is het behalve een toeristentrekker ook een soort van bedevaartoord), speelwezens, grappenmakers, reiswezens (veel mensen), en ook wel serieuze, genoeg om mee uit te wisselen. 

Met de nodige kleine rustpauzes, want het was nu nog een heel eind rijden naar onze volgende bestemming, maakten we een grote tussenstop bij het openluchtmuseum van Rumsiskes, waar we rustig rondwandelend de hier bijeengebrachte oude gebouwen bekeken. De reiswezens lieten weten niet zo veel oude wezens tegen te zijn gekomen (omdat de gebouwen hun oorspronkelijke bestemming zijn kwijtgeraakt, waren de bijbehorende wezens waarschijnlijk er niet bij gebleven), ze hadden zich wel goed vermaakt met de waterwezens uit het meer.

Openlucht museum; Lietuvos Liaudies Buities Muziejus

Vroeg in de avond naar Laukagalio akmusu dubenelia (Zaslia Paparciai) (54.9087416 / 24.687391), een stil weggetje, ergens in het veld zouden we stenen moeten zien, maar dat doen we niet, ook niet als we wat verder het veld inlopen. Achter het veld ligt bos, maar dat is verder dan de gps aangeeft. Er komt ons een auto tegemoet, weten zij iets? Ja, en ze spreken ook nog Engels. Het hunebed ligt verderop, in het bos, maar te bereiken vanaf de weg erachter, dus 2 x rechtsaf. Daar vinden we wat huizen, we vragen het bij ​één waar de deur open staat en kinderen in de tuin spelen. De vrouw spreekt geen ​Engels, het oudste jongetje een beetje. De moeder wijst naar verderop, en de jongetjes gaan op de fiets en gebaren ons te volgen; even verderop wijzen ze naar een pad, waar we dus maar inrijden, langs wat aftandse kwekerijen en tuinderijen, leegstaande huizen; ik durf met de auto niet verder te gaan, dus we lopen nog een stuk door, komen bij een weiland met wat koeien, en…er liggen 2 keien. We kijken eerst naar de grootste, maar die is lastig te bereiken achter een dicht begroeide sloot, de kleinere kunnen we gemakkelijk bereiken. Mogen we contact met het steenwezen? Ja, hij reageert zeer verwelkomend. Is er bij hem een lichtwezen? nee. Bij die grotere? Nee, er is een lichtwezen veel verder, maar heel lastig te vinden. Wij vragen of hij er verbinding mee zou kunnen maken. Jawel
Ik leg ​’m ​uit over het Grote Lichtwezen dat verbinding zoekt en dan de rest zelf wel uitlegt. Dat is goed, maar dan moeten jullie wel even wachten, want het duurt even. Dat even is nog geen ​hele​ min​u​ut. Het is akkoord, het is al geregeld. Wij bedanken ‘m heel hartelijk, ja hoor, graag gedaan (geen teken van verbazing, alsof hij dit dagelijks doet), en wij lopen terug naar de auto. Zullen we daar contact maken met Odilia of het gelukt is? De reiswezens reageren enigszins verontwaardigd: dat gaat nu toch niet lukken, die is nu druk bezig met het lichtwezen! Prima, dan hebben wij toch ons antwoord, en missie geslaagd! En eh, kunnen jullie uitleggen hoe dat in z’n werk ging, hoe kan een steen nou contact maken met een steen die veel verderop ligt? 
Nou, heel simpel, dan stuurt ie z’n reiswezens er naar toe. Alleen zijn het natuurlijk niet echt reiswezens, want een steen reist niet, maar het werkt wel op de zelfde manier. mmm, boeiend, nooit geweten, kunnen we ze dan misschien beter contactwezens noemen? Ja, dat klinkt beter.

Nog wat bijgeleerd: stenen hebben contactwezens! (dat zou ons later nog heel handig van pas komen!)
We gingen op zoek naar een slaapplek, die we na enig zoeken vonden op het onverlichte speelterrein van een school.

 

Openlucht museum; Lietuvos Liaudies Buities Muziejus