Hotel Wolmar vervolg 2

Zaterdag 15 juli gingen we natuurlijk naar de grote markt die we de week daarvoor waren misgelopen. Er was inderdaad meer keus dan normaal, en ook meer verscheidenheid in voedsel, wat mooi uitkwam omdat ik niet meer met de auto naar Top zou rijden. We bleven niet lang, want al die drukte was niet goed voor Margrete.

Zondag 16 juli. We waren net wakker toen de reiswezens aanklopten. Gaan we nog wat leuks doen vandaag? Nee, behalve naar het terrasje verderop, een kop soep eten. Saai dus weer. Ja, Margrete heeft haar rust nodig, morgen gaan we weer verder reizen. Zijn jullie vannacht nog naar het parcours in het bos geweest? Ja, maar er was niemand. We hebben wel contact met de bomen gehad en ze gevraagd hoe ze zo’n parcours in het bos vonden, maar het stoort ze niet echt, ze worden er nauwelijks door beschadigd en ze vinden het wel leuk met al die kinderen die daar zo’n plezier hebben. Ze zijn wel blij met de rust ’s nachts. Ze kunnen gewoon doorgroeien en hebben genoeg ruimte. Fijn om dat te horen.

Dan gaan wij nu naar de ontbijtzaal, we zien we je zo meteen daar! En weg waren ze.

Het kamerwezen  ………
Later op de dag zat ik een verslag te schrijven over het geluid, het geknisper dat Margrete waarneemt van natuurwezens, toen Margrete een ander maar wel soortgelijk geluid hoorde in de kamer. Toen ik het wezen aansprak en deze ging reageren, reageerde ze met haar hele lichaam mee, ze kroop weg in een hoekje van haar bed en sprak heel verlegen. Wat lacherig zei ze alleen … Spannend…. Natuurlijk wilde ik weten wat voor wezen ’t was, dus vroeg ik: Wie ben je, ben je van het hotel hier? Heel verlegen en zacht. Ja. Hoor je bij deze kamer? Ja. Dus je bent een kamerwezen? Ja. Met de badkamer erbij? Alweer ja. Kom je wel ’s buiten deze kamer? Nee. Heb je contact met de huisgeest? Ja, en met het steenwezen. Ben je al lang hier? Ja. En heb je ’t naar je zin hier? Ja, ik vind jullie heel apart en grappig, al die gesprekken. Luister je dan altijd mee? Ja.Vind je ’t niet eng dat ik je nu vast kan houden? Ja, maar jullie reiswezens zeiden dat je dat niet zou doen. Klopt, ik laat je zo weer gaan hoor. Ik wil je wel nog even vertellen dat ik het heel leuk vind je te leren kennen, ik heb nog nooit eerder een kamerwezen ontmoet. Ik vind het ook leuk, en spannend. Dag! En daarmee liet ik haar gaan.

Kamerwezens in ons eigen huis ………
Later die dag wilde ik wel wat meer weten over kamerwezens en wie kon ik beter vragen dan onze reiswezens: Zijn er in mijn huis ook kamerwezens? Ja, maar anders. Hoezo anders? Bij jou is het niet afgesloten. En een keukenwezen? Die ook. Vroeger had ik een aparte voor- en achterkamer, later zijn die doorgebroken, zijn die wezens er allebei nog? Nee, ze zijn geïntegreerd, wat dat ook wezen mag. En een slaapkamerwezen? Ja. En een boekenkamerwezen? Ja, en een ontevreden opruimwezen daar. (Dat kan ik me goed voorstellen!) Margrete heeft een open keuken, heeft ze dan wel een kamerwezen en een apart keukenwezen? Ja. Komt dat keukenwezen wel eens in de kamer dan? Alleen bij de tafel, als er gegeten wordt.

Komt het kamerwezen wel eens in haar tuin? Heel soms. En tot slot, als ik jullie nodig heb, zijn jullie er altijd direct – wie waarschuwt jullie dan? Viavia. Wat bedoelen Julie daarmee? Er zijn altijd wezens die ‘t doorgeven, zo gaat dat altijd met boodschappen en verhalen. En zijn jullie het eigenlijk altijd met elkaar eens? rare vraag ja, ja.