Implan-taten en zenuw-pijn

Implantaten en zenuwpijn

Weer thuis constateerde mijn tandarts dat ik twee kiezen had waar hij echt niets meer mee kon; hij adviseerde implantaten, want kronen of een brug zou niet meer lukken. Een dure grap, maar wel de beste optie, aldus liet ik Margrete d.m.v. kinesiologie testen. De implantaten werden geplaatst, en voor zover ik het kon beoordelen, volgens de regelen der kunst – alles in orde dus, zou je denken. Maar wat voelde mijn lichaam raar, eigenlijk mijn hele wezen, ik kende dit gevoel niet maar het was heftig, ik had geen rust meer in mijn lijf, mijn hele lijf!

Ik begreep er niets van. Een opstelling bracht de verklaring: mijn lichaamswezen was in opstand gekomen tegen het geweld dat zijn/mijn lichaam was aangedaan!

Ik heb hem toen mijn verontschuldiging aangeboden dat ik ‘m niet tevoren had ingelicht over de ingreep, en hem alsnog uitgelegd dat deze enigszins gewelddadige ingreep geheel mijn instemming had, mijn eigen keus was, en voor mij een goede oplossing betekende. Hij wist natuurlijk dat dit een keer zou gebeuren omdat ik hierover met Margrete uitvoerig heb gesproken en getest, maar ik had verzuimd ‘m een dag tevoren te waarschuwen dat dit werkelijk ging gebeuren en ook niet had uitgelegd wat er precies zou gaan gebeuren. Vrij snel daarna verdween het heftige gevoel van opstandigheid en kwam er weer rust in mijn lijf. Ik weet niet wat een heftiger belevenis was, het aanbrengen van de implantaten, of de affaire met mijn lichaamswezen! 

In deze maand speelde het geregeld dat Margrete veel pijn heeft in haar been, zenuwpijn. De zenuwbanen zijn gescheurd, en zoeken zelf een nieuwe weg naar verbinding, maar dit doet erg veel pijn, wat op zich een teken van genezing is. Odilia waarschuwt dat ze er wel vaker last van kan krijgen, en ook dat ze af en toe niet stevig op haar been zal staan. Het is eigenlijk een miscommunicatie tussen de zenuwen in haar been en haar hersenen. Wat opvalt is, dat ze er in Den Haag minder last van heeft dan in Ede. Odilia geeft nog aan dat Margrete goed omgaat met haar verdriet over het vertrek van Frits, en dat Pol, haar kat, slecht eet en af en toe spuugt vanwege de warmte, maar hij voelt zich wel happy.