Kwibus stapt op

We zien langs de weg een bordje “Oorlogsgraven“. Kwibus: hier stap ik op, ben daar eerder geweest. Daar willen wij ook naar toe, dan gaan we samen, ik draai de auto, maar Kwibus is al vertrokken. Ondanks het bordje was het toch nog even zoeken, het was slechts een klein deel van een grotere gewone begraafplaats, vijftien graven telden we, maar wel elk met zo’n acht namen, in het Russisch. Hoe vaak zullen die bezocht worden, zo ver weg?

We hebben er gezongen, en lekkers voor de natuurwezens neergelegd, met de vraag of ze af en toe wat aandacht willen geven aan de verloren zielen hier. Kwibus was er ook! Wil je weer mee? Nee, ik moet hier dringend nog wat doen. Dan nemen we hier afscheid. Ja. En vertel door over mij, belangrijk dat mensen ervan weten. Het was fijn, dank je, dag! Dag.

 

‘s Avonds geeft Odilia ons uitleg over Kwibus en de kleuren: Kleuren betekent zo veel als stemming, sfeer brengen, troosten. Hij houdt wel van een grapje, dus blijf alert, maar een grapje maken helpt ook mensen op te vrolijken, zijn spelen is mensen opvrolijken, troosten, dat is zijn taak, dat doet ie graag, dus in zijn taal is dat spelen. Zijn deva is niet streek gebonden, haar taak is mensen helpen, maar hij kan heel zelfstandig handelen, en in jullie begrippen is hij inderdaad een luchtwezen, en zijn energie lijkt op die van Frits! Dat laatste kon Margrete beamen.