Bijzonder, wij willen een aantal helingen doen in de polders, praat er met die en gene over, kom er ook met Hinke, een oudere dame, licht heldervoelend. Die reageert op de grote Noorse keien in Schokland, en vertelt enigszins aangedaan dat ze in een vorig leven een Viking is geweest. Veel van ons zijn toen verongelukt op het water, de Zuiderzee. Wij kwamen uit Noorwegen, net als die keien, die zijn een herinnering, een gedenkteken aan de Vikingen die daar zijn omgekomen. Dat kan ik aan mijn hele lijf voelen, voor de vikingzielen zou het heel helend zijn als die band meer erkend zou worden, jammer dat niemand dat weet. Ik: Eigenlijk zou daar bekendheid aan gegeven moeten worden. Haar verhaal heb ik aan Odilia voorgelegd, die haar verhaal zonder voorbehoud bevestigde.
Toen we daar voor de tweede keer langs kwamem had ik van te voren een sjabloontje gemaakt met als tekst: “vikingstenen”, en dat op de grond rondom afgedrukt. Odilia liet later weten dat er daar wel over vergaderd is om die afdrukken te verwijderen; ze heeft toen haar invloed aangewend om ze daar te laten beslissen dat toch niet te doen. Een paar jaar later was het nog steeds te lezen! Hinke vond het geweldig en was ons zeer erkentelijk.
