Albanië

De volgende ochtend door Noord Albanië, door de Koman kloof, oost van ons de bergen waar A. den Dolaard heeft gezworven (de herberg met het hoefijzer), en de weg voerde door een prachtig natuurgebied, en de stille en ondiepe noord-kant van het meer van Shkodër, schitterend, vol met waterplanten.

Contact met Odilia: Dat de bedrading beschadigd is geraakt, komt door de hoge energie van de piramides, en ook omdat jullie zelf er zo voor open stonden. Jullie zelf worden vanuit de lichtwereld beschermd, en daarmee de auto ook grotendeels, maar de losse accessoires niet. Dat ze in die garage zo behulpzaam waren was wel nodig, hoe moesten jullie anders verder komen, dus dat werd van ons uit gestuurd, ook in ons eigen belang. En waar jullie over twijfelen over jullie gevoel bij Srebrenica, nee dat was geen inbeelding, er is daar zo veel verschrikkelijks gebeurd, waar ook jullie land bij betrokken is, jullie hebben heel open de energie van de verschrikking aangevoeld. En jullie hebben er juist aan gedaan om vandaar niet verder te rijden maar terug te gaan. Wat zou het jullie hebben opgeleverd, en de mensen daar confronteren met weer een voor hun zo beladen Nederlands kenteken.

We brachten de nacht door op het terrein van enkele restanten van huizen, buiten het zicht van de weg. Twee politie agenten liepen langs, maar hadden verder geen belangstelling voor ons. We vroegen Frits de volgende ochtend hoe hij ’t gehad had. Heerlijk! Water en wijn! ’s Avonds hadden we een bakje met een heel klein restantje rode wijn op het dak van de auto gezet voor de natuurwezens, en Frits verteld dat er niet ver van ons vandaan een rivier stroomde. Met kikkers, want die hadden we gehoord. Ja maar niet veel hoor, en niet hetzelfde als bij jullie, wel ongeveer, grappige dieren. Ben je daar op eigen kracht heen gevlogen? Ja heerlijk, ’t is maar een klein stukje, maar toch. Ik snap niet hoe dat mogelijk is, en hoe of wie dat geregeld heeft. Wel fijn voor je. Denk je dat je nu ook naar je eigen gebied zou kunnen terug vliegen? Ja hoor, je hoeft er maar aan te denken en je bent er. Geprobeerd? Ja, maar het lukte niet, ik wil eigenlijk wel heel graag terug. Nog even geduld!

We kwamen langs een stuk natuur waar veel asfalt en teer achtergelaten was. Daar hebben we even gestopt en getrommeld en gezongen voor de schade aan de natuur, met name de natuurwezens die erin gevangen zitten. Aan Frits gevraagd of hij meegedaan heeft: Natuurlijk! ik heb wezens bij elkaar gezocht die ook hulp kunnen geven. Er is hier veel negatiefs gebeurd. En wij hebben er nog wat lekkers voor de natuurwezens neergelegd.

 Toen ook een grappig misverstand: het was nog vroeg in de ochtend, één van ons zei, het is nog fris. Frits: Het is nog frits?? zeggen jullie dat?

’s Avonds bij Kruja, een afgelegen rustige plek voor onze overnachting, op een heuvel, met uitzicht op een enorm complex van een cementfabriek. Alles stoffig en wit, en aan de andere kant werd een deel van een berg afgegraven. En Frits, goede nacht gehad? Jawel, maar er zijn hier wel erg veel zandwezens, ze verstikken hier de luchtwezens, en dat is de schuld van de mens! Achterin de auto, bij Frits, hoorde Margrete een heel vreemd geluid. Wat hoor ik nu??  Ik ben die zandwezens van me aan het afschudden, ze zijn heel plakkerig. Dan zijn ze nu achterin de auto!  Ja, er zijn veel windwezens nodig! Maar we hebben achterin geen zandkorrels aangetroffen!