Bulga-rije

Het is ondertussen 1 mei, gisteravond nog de grens van Macedonië naar Bulgarije gepasseerd; Frits en zijn maten hebben mij geholpen mijn slipper terug te vinden, ik ben nog even met ‘m in gesprek: hij vertelt dat we ons geen zorgen over het hondje hoeven te maken, hij redt ’t hier wel, en ik kan aan jullie licht zien dat als jullie hier hadden gewoond jullie ’t hondje wel hadden willen meenemen. Hij zit trouwens nu jullie homp brood op te eten! Hoe weet je dat, dat kun je toch niet weten vanaf hier? Ik voel me toch nog steeds met het hondje verbonden, dan geven de contactwezens dat door; jullie zouden dat eigenlijk ook kunnen, zeker zij (Margrete).

Het is  hier trouwens een heerlijke omgeving met al die waterwezens (regen en rivier), en ik ben ook bij de huizen verderop geweest, die zijn wel ruimer dan in Albanië, en de mensen hebben het hier ook wat beter.

We komen langs de kapel van St Ivan, er hangt een prachtige sfeer, volgens Frits hangen er heel veel wezens, die brengen troost en dat is in de wijde omgeving voelbaar. En we zijn blijkbaar niet de enigen die er zich toe aangetrokken voelen, er branden veel kaarsen.
Ik vraag aan Frits: Maria, Jezus, het kind van het licht, zeggen die namen je iets? Klinken me bekend in jullie wereld. En Christus, de Heer der ElementenJa, een heel groot lichtwezen, alle natuurwezens kennen ‘m, maar ik ben er niet zo mee bezig, ik heb meer contact met mijn eigen deva, Urskula, en die heeft weer contact met grotere lichtwezens, zo werkt dat bij ons. Buiten stond een flesje bier, ik vroeg Frits of hij van bier houdt: Nou wijn is veel lekkerder, en als je wat voor de natuurwezens hier wilt doen, dan graag rode wijn en honing. Zullen we doen!

En heb je eigenlijk contact met de deva hier? Nee, ik heb geen boodschap voor haar. En als je dat wel zou hebben? Dan ga ik vanuit mijn eigen energie naar haar toe en laat weten dat ik contact wil. meestal komt ze dan, of als ze bezet is, dan komt er een boodschapper, eigenlijk net zoals jullie contact hebben met Odilia als je je dan open stelt. En nog iets: je lichaamswezen komt nu meer tot rust nu je beter op je voeding let, dat laat ie mij weten want jij hoort ‘m niet (en beweegt heel druk via Margrete’s lijf).

We komen aan bij een heel bijzonder natuurverschijnsel, een groep rotsen die door afslijting de vorm van piramiden hebben gekregen, Stob’s piramiden geheten. Je kunt er met de auto niet dichtbij komen, (Frits: Mag ik vast gaan?) het is een flink eind lopen, niet prettig voor Margrete want ze heeft veel last van haar been. Terug bij de auto lunchen we, Margrete met een vochtige doek over haar been ter verkoeling; Frits is hard aan het werk aan haar been.

pauze na een zware beklimming met een prachtig uitzicht op de piramide, hier kroop meer gleed een slang richting Ferry., net op tijd gewaarschuwd.