Bosnië (Srebre-nica & Saraje-vo) richting Monte-negro

Daarna door naar Srebrenica om daar een heling te doen. We hadden eerder op een reis daar bij toeval vlak langs gereden, en nog overwogen naar het stadje zelf te gaan, maar met een Nederlands kenteken roept dat wellicht toch heel veel pijn op bij de bewoners daar en besloten we het niet te doen. Dit keer hadden we er met Odilia uitgebreid over overlegd en ried zij ons aan er wel heen te gaan, juist omdat we Nederlanders zijn, en dus zeer betrokken (hoewel niet persoonlijk).

Op zo’n 60 km er vandaan ging ik me nogal beroerd voelen en wilde er een stop maken. Margrete voelde zich ook niet erg lekker. En ook geen van de drie gps-apparaten functioneerde meer, en onze mobiels ook al niet. Wat energie al niet vermag! Odilia kwam tussenbeide. Wat ik in het licht kan waarnemen is dat jullie je al in de energie van het gebied bevinden, en dat is wat maakt dat jullie je naar voelen. Jullie hoeven niet per se verder te gaan, je bent al verbonden, dus jullie zouden je ritueel ook hier kunnen doen, de plaats lijkt me er wel geschikt voor, heel rustig. Hou het kort, voor jullie zelf. Ik wilde nog wel weten wat maakte dat we er nu zo beroerd van werden en de vorige keer er niets van merkten en nog veel dichterbij waren. Jullie hebben je er nu voor open gesteld, toen niet. Ik wil het graag kort houden vanwege haar hoofdpijn; dat komt doordat ze zoveel van de hoge energie opneemt, ze hoeft niet te zoeken wat ze fout doet, ’t gaat nu eenmaal zo bij een helingsritueel. Ik wil nog wel kwijt dat wat jullie vanmorgen in het labyrint in Visoko gedaan hebben een heel sterke positieve uitwerking heeft gehad. 

Terug naar Sarajevo, de lucht voelde opgeklaard. Het oude centrum bekeken, het in de oorlog zwaar beschadigde postkantoor in oude glorie hersteld, maar verder erg druk en commercieel, met prachtig weer, en de winkel waar ik ooit een wolfsvacht had gezien kwamen we niet tegen. Frits kon er volop genieten van ijssalons en choco winkels.

Op weg richting Montenegro, zonder gps, reden door tot het donker, waren toen wel hoog in de bergen, de volgende ochtend hadden we ijsbloemen op de voorruit, maar goed toch geslapen. Even buiten Foca troffen we een grote

Volkswagen dealer, en vroegen of zij onze gps-en konden repareren. Ze spraken Duits en waren uitermate behulpzaam: de apparaten bleken niet kapot, maar het snoertje wel! Een passend snoertje hadden ze niet, de monteur wist een winkel waar mogelijk zo’n snoertje te vinden was en aangezien hij toch de stad in moest zou hij dat onderweg voor ons proberen te kopen. Een uur later kwam hij terug met passend snoertje, hij had wel heel wat zaken moeten afgaan voor hij ’t gevonden had. Maar als ik al moeite had om het te vinden, jullie was het nooit gelukt! Voor alle moeite rekenden ze 25 euro!

Vlak voordat we Bosnië gingen verlaten vroeg ik aan Frits wat hij zoal van Bosnië ervaren had, en met name vergeleken met Nederland: Bosnië voelt zwaarder, het leven voor de mensen hier is zwaarder; hier zijn er wel veel meer natuurwezens maar mensen zijn er zich veel minder van bewust dan in Nederland.

En als je op die manier naar ons kijkt? Bij haar veel schittering, bij jou op weg naar schittering. Grappig, dank je!