wande-ling

Ferry met Eldi op het veld

In de loop van de ochtend gaan we een wandeling maken naar de rivier, een afwaterings-loop naar zee. Elisabet, haar broer Eldi en een neef, Edison, lopen mee. Het land lig er kaal en uitgestrekt bij. Dichter bij de zee is er lage duinvorming, en dus wat meer afwisseling. Te midden van deze nogal kale vlakte ligt wel een akker waarop verschillende gewassen staan, niet heel florissant, maar toch. Margrete en ik opperen dat zo’n gebied zich leent voor tal van mogelijkheden, van een pretpark, motorcross-baan, wielercross-baan, en – als je er een humuslaag op aanbrengt – zelfs voor natuur-ontwikkeling, gras of mais voor veevoer, het ontwikkelen van een echte kuststrook. Eldi en Edison werpen een heel sterk argument hier tegen op: dan moet er ook  infrastructuur komen, een goede weg, niet wat er nu ligt – een zandweg met gaten en hobbels, bij regen één grote modderpoel. Onderweg erheen, en weer terug, moesten we langs een pad naast een heel vies slootje vol afval, en het stinkende en rottende karkas van een dode hond, brrrr.

Eenmaal terug mist Margrete Frits, al een heel tijd eigenlijk. Even aan Odilia gevraagd: Frits is al de hele dag bezig in de velden in de omgeving; hij probeert er verbetering aan te brengen, maar ik wil hem nu terugsturen, hij loopt het gevaar er op leeg te lopen, het is te veel voor ‘m.  

Wat jullie vanmorgen aan ideeën hebben lopen spuien voor het gebied daar, heeft de natuurwezens daar ter plekke wakker geroepen; ze waren helemaal ingeslapen, versuft. Niemand heeft daar ooit iets positiefs over een eventuele economische ontwikkeling gezegd. Zouden jullie een ritueel willen doen om deze ontwikkeling te versterken en positieve krachten aan te roepen? Natuurlijk, dat zullen we doen, op enige afstand van de huizen, zodat we niemand storen.

Frits kwam terug, hevig verstoord. Ik heb hem het verhaal van Odilia verteld, hij moest even omschakelen maar begreep het wel. En hij was blij toen hij vernam dat wij ook iets voor het gebied gingen doen; wilde graag meedoen. We zijn met Elisabet, Eldi en Edison weer naar het kale gebied gegaan, weer langs die vieze hond. Een flink stuk verderop hebben we heerlijk gespeeld op trommel, didge, en mondharp, onbekende instrumenten voor hen. Voor Eldi en Edison een ongekende ervaring om ons hier in het “niets” zo uit te leven, maar wel met serieuze intentie! Ongetwijfeld een nieuwe en enerverende ervaring voor de natuurwezens daar, die zoiets natuurlijk absoluut niet gewend zijn.

Elisabet had haar mobieltje bij zich en maakte een filmpje. Odilia voelde zich heel dankbaar dat er op een positieve en ludieke manier aandacht naar dit gebied was uitgegaan.

Odilia: Wat jullie voor deze streek gedaan hebben is heel goed aangekomen, ook omdat er mensen van hier aan hebben deelgenomen. De wezens ter plekke zijn helemaal niets gewend, en nu ineens zo’n krachtig en vrolijk ritueel, je zou kunnen zeggen: ze zijn wakker geschud, er komt opeens veel in beweging.

Frits heeft zich er bij neergelegd dat ie niet alles hier energetisch kan helen, het is te veel, hij berust er in.

Elisabet heeft het in zich de familie uit de modder te trekken, je zou er goed aan doen haar te ondersteunen, maar doe geen toezeggingen. Eldi, de zoon, heeft een verkeerde mentaliteit, hij moet aanpakken wat er aan werk is, hij heeft kansen laten liggen. Daar moet ie dan maar van leren. Je hebt hem meer dan genoeg geholpen, eigenlijk al te veel. Het meisje pakt wel aan, vraag maar naar haar toekomstplannen. En over het dak, hou je ogen open. Hou eigenlijk steeds je oren en ogen goed open, en luister naar Margrete, zij kijkt kritischer. En over de gezondheid van de moeder, ze is overbezorgd over de kinderen, ook dat ze uit huis gaan, het is niets ernstigs.