Een soortgelijke situatie als in de Kunsthal deed zich voor in februari toen we met de cursusgroep van Susanne na afloop van de cursus gezamenlijk uit eten gingen. Prima allemaal, en zeker voor Frits, lekkere zoete toetjes in de keuken! We gingen naar buiten, Frits met ons mee, maar de kou overviel me en ik liep even terug het restaurant in om naar de wc te gaan. Even later sloot ik me weer bij de groep aan, maar geen Frits! Margrete had wel enig vermoeden en liep het restaurant weer in, bij de keuken (de deur naast het toilet). Frits was met mij terug gegaan en de keuken weer ingedoken en had niet verwacht dat ik zo snel klaar zou zijn, hij was helemaal opgegaan in de toetjes. Hij schrok er wel van, hij was ons bijna kwijt geweest!
Nog een voorval bij Susanne: na afloop van de cursus in Amsterdam-Noord zou ik Margrete en Frits met de auto naar het centraal station brengen want in die tijd liep ze nog met krukken, maar mijn auto wilde niet starten. Vreemd, want hij sputterde nooit bij het starten. Ik ging de wegenwacht bellen, en Margrete stelde zelf voor naar het veerpontje te lopen, zo’n 10 minuten, want afgezien dat wachten op de wegenwacht soms lang kan duren, voelde ze een onnatuurlijk sterke drang om op te schieten, en Frits natuurlijk met haar mee. Ze was net uit het zicht verdwenen of de auto deed het weer; vreemd!
Eenmaal thuis had Frits Margrete verteld wat er had gespeeld. Frits was dol op varen, en zijn maten hadden het eventjes voor hem zo geregeld dat hij met het pontje terug zou gaan! Maar hij had er zelf niet aan meegedaan, benadrukte hij. Tja, het zal wel. Dat verklaarde dus ook de vreemde sterke haastige drang van Margrete, ze hadden haar als het ware onder druk gezet!
Omdat Frits zo van varen hield, hebben we speciaal voor hem in Rotterdam een keer een rondvaart geboekt op de pannekoekenboot! Niet alleen heerlijk varen, ook nog heerlijk snoepen, en heel veel kindertjes ook. Wat een feest!
Al in 2014 hadden Margrete en ik besloten om in het voorjaar van 2015 een reis door de Balkan te gaan maken, met name om in Albanië mijn petekind op te zoeken, en inmiddels hadden we deze reis dus ook met Odilia doorgesproken en voorbereid – welke plaatsen we voor haar konden aandoen, onder andere die ene rots in Macedonië, maar ook nog enkele andere plaatsen.
Nog geruime tijd daarvóór was het niet helemaal zeker of Frits wel mee mocht. Odilia was weliswaar onze contactpersoon voor Frits geworden, maar Theodoor droeg nog steeds de eindverantwoordelijkheid, en die moest daar dus zijn goedkeuring aan geven! Het was niet meer de vraag of Frits wel voldoende was vooruitgegaan om mee te mogen, nee integendeel, in wezen was hij klaar met zijn opleiding bij ons, dus ook klaar om afscheid te nemen! Theodoor liet ons lange tijd in spanning, en ik ben ervan overtuigd dat Odilia er stevig voor gepleit heeft om Frits met ons te laten meegaan, hij zou er nog veel nieuwe ervaringen mee kunnen opdoen waar hij later zijn voordeel mee zou kunnen doen. Ik weet niet of ons persoonlijke argument wel meegenomen werd, dat wij vonden dat Frits wel een leuk reisje verdiend had (en wij zelf eigenlijk ook, maar dat hebben we maar nooit hardop ingebracht!).
Vijfentwintig maart: uiteindelijk kwam het bericht: Frits mocht mee!! Wat een verheugende mededeling!
