af-scheid

Die nacht zijn we even wakker. Frits komt gelijk even langs om te vertellen dat ie heel veel lol heeft gehad: samen met de gans de kippen opgejaagd. Vind je dat niet zielig voor de kippen? Nee hoor, die lopen toch maar een beetje in ’t rond. Dus je houdt van plagen? Ja! Goed dat ik ’t weet.

De volgende dag is de dag van vertrek. Ik heb besloten me maar te schikken in de situatie voor mijn eigen gemoedsrust. Ik zal ze een klein bedrag betalen om hun huis op te knappen, en dat is het dan. Ik richt me nu liever op onze verdere reis, ben ook oprecht benieuwd wat we gaan tegenkomen. Vraag aan Frits (via Margrete natuurlijk) of hij kan zien dat mijn lichaamswezen zich ook kan schikken in mijn beslissing. Hij zegt dat mijn lichaamswezen er heel wat beter uitziet dan gisteren, en zo voel ik dat ook, al blijft het heel teleurstellend.

Uiteindelijk is Elisabet’s lot ook deel van de cultuur daar, en dat weet zij ook; zij kiest voor deze situatie. Niet dat een meisje hier veel keuzevrijheid heeft, want haar verloofde weigeren is geen optie, ze wil hem maar al te graag, en zijn familie schijnt een goede partij te zijn. Zij haar wereld, ik de mijne!

Nog even overleg gehad met Odilia voor we vertrekken. Tja, dat was wat gisteren, blij dat je er uitgekomen bent, je hebt er goed aan gedaan met Margrete te overleggen, je naar haar uit te spreken, en ook naar Frits. De uitkomst voelt vredig voor jou en je kunt de tradities hier nu eenmaal niet veranderen. Ook Frits kwam commentaar geven: Ik heb net contact gehad met het lichaamswezen van Elisabet, dat staat op springen van vreugde over je laatste gesprekje met haar, dat er toch een mogelijkheid is om aan haar toekomst te werken; reken maar dat ze er gebruik van wil maken!

Het is goed zo. Ik geef Vladimir wat geld om zijn huis op te knappen, en hij is er heel blij mee, en ik snap het. Voor hem is een opgeknapt huis nu eenmaal heel belangrijk bij de kennismaking met de schoonfamilie, dat is zijn cultuur, en dat er van die kant instemming komt met de verkering van zijn dochter is èn voor de ouders, maar ook voor Elisabet zelf van belang, dus het zij zo.

En ik wil ook beslist niet neerkijken op hun cultuur; Margrete woont in de zogenaamde Biblebelt, en daar gaan dit soort zaken ook heel anders dan in mijn cultuur in het Westen van het land, en dat is dan alleen nog maar Nederland! We namen hartelijk afscheid, Frits van zijn gans, wij van de familie. En als teken van vriendschap krijg ik een fles traditionele zelf gemaakte raki mee (lijkt op jenever, ik lust ’t niet, helaas).